Rozwój człowieka dokonuje się w długim okresie czasu - nie kończy się w wieku młodzieńczym i nie można mu także wyznaczyć określonej granicy trzydziestu, czterdziestu czy sześćdziesięciu lat. Żadna szkoła nie daje pełnego „zakończonego" wykształcenia. Ukończenie szkoły podstawowej, średniej, czy nawet uczelni wyższej nie wyczerpuje przecież procesów kształcenia. Każda z nich pozwala tylko na zamknięcie pewnego etapu w życiu, który umożliwia dalszy postęp. Koncepcja kształcenia ustawicznego jako procesu dokonywania planowych zmian w całej osobowości człowieka przez całe życie, staje się składnikiem systemu oświaty, który obejmuje instytucje realizujące różne formy upowszechniania i modernizacji wiedzy, podnoszenia kwalifikacji i doskonalenia profesjonalnego w dojrzałym życiu człowieka. Przyjęcie koncepcji kształcenia ustawicznego stawia przed całym systemem oświatowym wiele zadań, do których zalicza się: doskonalenie kwalifikacji człowieka w toku jego życia profesjonalnego, przygotowanie młodej generacji do edukacji ustawicznej, wzmożenie roli wychowania poza szkołą przez zwiększenie oddziaływania wychowawczego instytucji społecznych, politycznych, gospodarczych i kulturalnych, doskonalenie struktury planowania oświatowego i sieci oświatowej.²²

Kształcenie ustawiczne jest niezbędną koniecznością współczesnego człowieka. Uczyć się trzeba przez całe życie dlatego, iż wiedza się starzeje, kwalifikacje się dezaktualizują, ale również człowiek zapomina to, czego się wcześniej nauczył. Wyższa wiedza i kwalifikacje wpływają na lepszą jakość i efekty pracy. Czas i pieniądze zainwestowane w naukę owocują lepszą pracą i jednocześnie wyższym poziomem życia.

9. Bibliografia

Aleksander T., Kształcenie ustawiczne [w:] Pedagogika społeczna, (red.) T. Pilch, I. Lepalczyk, Warszawa 1995.

Cieślak A., Rozwój teorii i praktyki kształcenia ustawicznego, Warszawa 1981.

Kulpa J., Podstawy kształcenia ustawicznego, Kraków 1975.

Marczuk M., (red.), Problemy i dylematy andragogiki, Lublin-Radom 1994.

Nowacki T., Jedność wychowania i kształcenia w epoce rewolucji naukowo-technicznej [w:] Człowiek, socjalizm, rewolucja naukowo-techniczna, Warszawa 1974.

Solarczyk-Ambrozik E., Kształcenie ustawiczne w perspektywie globalnej i lokalnej: między wymogami rynku a indywidualnymi strategiami edukacyjnymi, Warszawa 2004.

Sosnowski T., Kształcenie ustawiczne, Warszawa 1976.

Suchy S., Kształcenie ustawiczne dorosłych, Warszawa 1980.

Turos L., Andragogika ogólna, Siedlce 1993.

Wiatrowski Z., Podstawy pedagogiki pracy, Bydgoszcz 2005.

Wołczyk J., Kształcenie dorosłych a potrzeby gospodarki i kultury, Warszawa 1979.

1T. Sosnowski, Kształcenie ustawiczne, Warszawa 1976, s. 3.

2S. Suchy, Kształcenie ustawiczne dorosłych, Warszawa 1980, s. 7.

3J. Wołczyk (red.), Kształcenie dorosłych a potrzeby gospodarki i kultury, Warszawa 1979, s. 92.

4A. Cieślak, Rozwój teorii i praktyki kształcenia ustawicznego, Warszawa 1981, s. 80-105.

5T. Aleksander, Kształcenie ustawiczne, [w:] Pedagogika społeczna, (red.) T. Pilch, I. Lepalczyk, Warszawa 1995, s. 295.

6Ibidem, s. 296-298.

7L. Turos, Andragogika ogólna, Siedlce 1993, s. 31-32.

8Ibidem, s. 32.

9T. Aleksander, op.cit., s. 306-308.

10E. Solarczyk-Ambrozik, Kształcenie ustawiczne w perspektywie globalnej i lokalnej: między wymogami rynku a indywidualnymi strategiami edukacyjnymi, Warszawa 2004, s. 41.

11T. Nowacki, Jedność wychowania i kształcenia w epoce rewolucji naukowo-technicznej, [w:] Człowiek, socjalizm, rewolucja naukowo-techniczna, Warszawa 1974, s. 249.

12T. Sosnowski, op.cit., s. 56-60.

13Z. Wiatrowski, Podstawy pedagogiki pracy, Bydgoszcz 2005, s. 373.

14T. Sosnowski, op.cit., s. 70.

15Ibidem, s. 73-74.

16Z. Wiatrowski, op.cit., s. 374.

17T. Sosnowski, op.cit., s. 78-80.

18Ibidem, s. 375-376.

19T. Aleksander, op.cit., s. 304-306.

20L. Turos, op.cit., s. 33.

21M. Marczuk (red.), Problemy i dylematy andragogiki, Lublin-Radom 1994, s.120.

22J. Wołczyk, op.cit., s. 92-93.